Rewolucja przemysłowa to proces zmian technologicznych, gospodarczych, społecznych i kulturalnych, który został zapoczątkowany w XVIII wieku w Anglii i Szkocji i związany był z przejściem od gospodarki opartej na rolnictwie oraz produkcji manufakturowej bądź rzemieślniczej do opierającej się głównie na mechanicznej produkcji fabrycznej na dużą skalę (przemysłową). Główną przyczyną rewolucji przemysłowej była eksplozja demograficzna. Doprowadziła ona do wzrostu liczby mieszkańców, w wyniku którego rosły również potrzeby rynków. Nie mogły ich zaspokoić manufaktury, które od produkcji rzemieślniczej różniły się tylko organizacją procesu produkcji. Drugą, pod względem ważności, przyczyną rewolucji przemysłowej była rewolucja agrarna (rolna), która doprowadziła do przemiany tradycyjnego feudalnego rolnictwa w rolnictwo nowoczesne.
Rewolucja przemysłowa możliwa była dzięki temu, że rozwinęła się technika i zaczęły pojawiać się wynalazki ułatwiające ludziom pracę. Fabryki budowano początkowo nad rzekami, gdyż siła wody poruszała maszyny. Angielski wynalazca James Watt od 1769 r. projektował maszynę, która poruszałaby urządzenia fabryczne za pomocą pary. W 1784 r. zastosowano ją w fabryce. Od tej pory zakłady przemysłowe można było budować w dowolnym miejscu.
Wynalazki XVIII w.
W XVIII w. Anglicy dokonali szeregu wynalazków, które umożliwiły zmechanizowanie wytwórczości tekstylnej: (w 1733 r. pojawiło się „latające czółenko”, w 1765 r. – maszyna przędzalnicza, zastępująca pracę stu prządek, w 1785 r. – mechaniczny warsztat tkacki), przemysłu metalurgicznego (wytop surówki z zastosowaniem węgla kamiennego – 1730 r., wielkie piece do wytopu za pomocą koksu – ok. 1780 r.), a przede wszystkim dały napęd maszynom (turbina parowa Jamesa Watta – 1769 r.).
Wiek XVIII przyniósł falę wielkich wynalazków, które zrewolucjonizowały produkcję przemysłową. Odzież stała się tańsza dzięki mechanizacji przemysłu włókienniczego. Innowacje w hutnictwie dały nowe rodzaje znacznie wytrzymalszej stali. Okres ten był jednak przede wszystkim wiekiem pary. W kopalniach, metalurgii i włókiennictwie pracę ludzkich mięśni zastąpiła maszyna parowa. Początek XIX w. przyniósł zastosowanie maszyny parowej w kolei i transporcie wodnym. O ile pierwsza faza rewolucji przemysłowej była wiekiem pary, o tyle druga – wiekiem elektryczności.
Druga faza rewolucji przemysłowej nazywana jest wiekiem elektryczności. Przypadła na drugą połowę XIX i początek XX w. W użycie weszły wtedy: silnik elektryczny, telegraf, telefon i samochód. Był to okres wspaniałych wynalazków w nauce i technice. Szybko rozwijał się przemysł górniczy i hutniczy. W codzienne użycie weszła energia elektryczna, wypierając lampy naftowe i gazowe, używane do oświetlania domów, sklepów i ulic.
Wspaniale rozwijały się kolej i transport samochodowy. W miastach pojawiły się tramwaje elektryczne, które zastąpiły dawne wozy tramwajowe ciągnięte przez konie. Powstały pierwsze kinoteatry i rozwinął się film. Druga faza rewolucji przemysłowej miała swe centra w Stanach Zjednoczonych i Niemczech.
Symbolem trzeciej rewolucji przemysłowej są okręgi przemysłowe zwane technopoliami. Różnią się one od okręgów przemysłowych poprzedniej fazy rewolucji warunkami lokalizacji i rodzajem dominującej gałęzi przemysłu. Lokalizacja nie jest już uzależniona od rozmieszczenia surowców czy źródeł energii, ale od czystego środowiska, bliskości szkół wyższych czy dostępu do wykwalifikowanej kadry. Trzecia rewolucja charakteryzuje się także rozwojem przemysłu wysokich technologii.
Rewolucje przemysłowe – https://www.wikiwand.com/pl/Rewolucja_przemys%C5%82owa
Źródło: http://www.kierunekfarmacja.pl/Resources/AGRO/02.jpg
Co nam dała rewolucja przemysłowa – 2 Cuda techniki
Przemysł 4.0 – czwarta rewolucja przemysłowa
